Pogoń za wilkiem – czyli jak ciężarówka została pacemakerem

Kiedy zapisywałam się na Pogoń za wilkiem, bieg rozgrywany w Wielkopolskim Parku Narodowym, o którym szerzej pisałyśmy TUTAJ, nie wiedziałam, że jestem w ciąży. Informacja o Fasoli trochę zbiła mnie z tropu. Musiałam w jednej chwili przewartościować pewne elementy mojego poukładanego już życia (biegowego i niebiegowego). Nie chciałam bowiem zrobić krzywdy sobie czy Fasoli. Chyba przede wszystkim Fasoli. Czyli bieganie na 100% możliwości zdecydowanie odpadało. Trochę mi było przykro, bo chciałam pobiec tę dziesiątkę w okolicy 45 minut. Ale jak to mówią - są rzeczy ważne i ważniejsze...

foto J. Troszczyński

Wątpliwości dotyczące startu zbiegły się w czasie z imieninami mojego teścia, który powoli zaczął łapać biegowego bakcyla, jednak nie biegł jeszcze w zorganizowanej imprezie. Idealny prezent dla taty – pakiet startowy (oczywiście po konsultacji z solenizantem).

Do startu mięliśmy około 1,5 miesiąca. Pogoń za Wilkiem to bieg cieszący się ogromnym zainteresowaniem, dlatego 450 miejsc rozeszło się jak świeże bułeczki. Wiele osób nie zdążyło się zapisać – w tym kolega, któremu z przyjemnością odstąpiłam numer startowy. Przestałam trenować na maksa, ograniczyłam wybiegania do 2-3 wyjść w tygodniu po 7-10 km. Tak delikatnie 5:30-6:15 min/km. Ciężkie treningi zastąpiłam siłownią, aerobikiem.

Na dzień przed startem zapytałam taty czy chciałby, żebym z nim pobiegła. Tak dla towarzystwa. Nie miał nic przeciwko. To ważne, bo wiem, że niektórzy nie lubią zmagać się z samym sobą w towarzystwie innych osób, ze swego rodzaju widownią. Sama należę do tych osób. Bywam nieprzyjemna będąc zmęczoną. Ale skoro miałam przyzwolenie, to super. Mięliśmy plan na przebiegnięcie 10 km w około godzinę. Na spokojnie – 6:00-6:05 min/km.

foto B. Obrzut

foto J. Troszczyński

Wiem, co powiecie – bieganie bez numeru jest złe, nie fair i tylko przeszkadzam pełnoprawnym uczestnikom biegu. Zgodziłabym się z Wami, gdybym ustawiła się na początku stawki biegu i korzystała ze wszystkich udogodnień dla biegaczy – w przypadku Pogoni – bufetów z wodą. Razem z tatą ustawiliśmy się jednak z tyłu, a podczas biegu nie korzystałam z wody. Mam nadzieję, że dla nikogo nie byłam przeszkodą w biciu prywatnego rekordu! Jeśli tak było – z całego serca przepraszam!

Biegliśmy równo – 6:05 min/km. Kontrolowałam tempo, bo tata, cały czas wyrywał do przodu - prawdziwy mężczyzna! Niesamowite, jak my, kobiety, potrafimy ustawić sobie tempomat i biec w równym tempie przez 10, 15, a nawet 30 km. Jeśli chodzi natomiast o mężczyzn, z którymi miałam przyjemność trenować, zdaje się wolą bieg interwałowy - raz szybciej, raz wolniej ;)

foto J. Troszczyński

Na mecie tata zameldował się z czasem 1:04:47! Jestem z niego bardzo dumna! Największym komplementem dla mnie – domorosłego pacemakera – jest to, że już mamy plan na wspólny bieg na 13 km przy okazji Biegu Pod Tysiącletnimi Dębami.

Oczywiście plany planami ale zdrowy rozsądek należy zachować. Mówię o sobie, nie o tacie, któremu wróżę niejedno miejsce na pudle, jak tak dalej pójdzie. Wiadomo, ciąża to nie choroba. Jestem jedną z głośniej krzyczących to hasło ciężarówek. Dla mnie jednak to okres wsłuchiwania się we własne ciało, które chcąc nie chcąc się zmienia.

foto J. Troszczyński

Będę jeszcze nie raz o tym pisała (pewnie dla niektórych do znudzenia) ale pamiętajcie – decydując się na bieganie w ciąży:

• skonsultujcie to z lekarzem prowadzącym,
• spróbujcie wprowadzić w wykonywanym przez siebie wysiłku trzystopniową gradację – wysiłek ciężki, średni i lekki. Poruszajcie się wyłącznie w zakresie „średni” i „lekki”. To nie pora na bicie życiowych rekordów. Na to jeszcze przyjdzie czas!
• jeśli nie czujecie się na siłach wyjść na trening - odpuśćcie. Jutro też jest dzień.
• gdyby działo się cokolwiek podejrzanego - niezidentyfikowane bóle, plamienia - lećcie do lekarza!

Ola