Co frustruje biegaczy?

Wyobraźcie sobie idealny scenariusz: siadacie w listopadzie z kartką i długopisem w ręce. Macie otwarty kalendarz biegów górskich i wypisujecie poszczególne biegi, w których chcielibyście wziąć udział w kolejnym roku. Konstruujecie tabelę z dwunastoma kolumnami – miesiącami. Wpisujecie w nie konkretne biegi, terminy w których startują na nie zapisy. W tabeli umieszczacie nawet daty graniczne uiszczenia najniższej opłaty startowej. Rozkładacie sobie w czasie wydatki, tak by domowy budżet nie ucierpiał za bardzo ze względu na waszą biegową pasję. Uśmiechacie się w duchu – pierwszy krok do nowego sezonu za wami. Jest plan startowy. Teraz należy tylko trenować.

Czy aby na pewno?

Okazuje się, że niestety nie.

Opisana powyżej sytuacja dotyczy mojej osoby. Lubię metodycznie podejść do tematu. W tym roku zaplanowałam sobie średnio jeden "poważniejszy" start w miesiącu. Dobierałam biegi pod względem długości trasy, jej atrakcyjności. Był plan. Plan wydawałoby się - idealny. Niestety. Mój optymistyczny scenariusz musiał ulec zmianom. Wielu zmianom. Dlaczego? Otóż jak się okazało, scena biegów górskich w Polsce, ma coraz większą ilość zwolenników. Niektóre biegi stały się tak popularne, że o zapisach na nie należałoby pomyśleć rok wcześniej, a uiścić opłatę startową co najmniej na pół roku naprzód. Domyślacie się o jakich biegach mówię?

Najbardziej za skórę „zalazł mi” jednak bieg rzeźnika. Miał być jedną z ważniejszych pozycji w moim kalendarzu. Bardzo chciałam zmierzyć się zarówno z dystansem, jak z formułą biegu w parach. Trasa licząca blisko osiemdziesiąt kilometrów prowadząca przez malownicze Bieszczady w towarzystwie przyjaciółki. Czego chcieć więcej? Więcej niczego. Trzeba było chcieć tak naprawdę jednego – miejsca na liście startowej. Okazało się bowiem, że czatując przy komputerze na 10 minut przed rozpoczęciem rejestracji zaczynającej się punktualnie o 15:00, niekoniecznie musisz zdążyć się zapisać. Miałam na podorędziu laptopa, dwa telefony z dostępem do internetu i... się nie udało. Kiedy już strona z formularzem zgłoszeniowym nareszcie się wczytała, pojawił się na niej komunikat, że limit uczestników został już osiągnięty...

Że co? Że niby kiedy? Przecież jest 15:08! Jak sobie przypomnę tę chwilę, to znów ogarnia mnie ta sama frustracja. Dodatkowo organizator zamieszczający informację na stronie, że nie sądził, że w osiem minut osiągną limit uczestników, że liczyli raczej że zapisy rozejdą się w nie krócej niż godzinę (godzina to przecież AŻ 7,5 razy więcej niż osiem minut! - toż to mnóstwo czasu!). Tymczasem, podobno w pierwszej minucie rejestracji było 100000 odwołań do strony z formularzem…

Organizatorzy przeprosili za zaistniałą sytuację i chcąc uniknąć podobnej w rundzie dogrywkowej, postanowili zorganizować ją w formie losowania. Okej. Przekonało mnie to. Losowanie jest fair. Zapisałyśmy się więc z Anią do rundy dogrywkowej licząc na szczęśliwą rękę losującego. Jak się później okazało – bezskutecznie.

Wiem, że biegi górskie stają się coraz bardziej popularne. Z roku na rok coraz więcej ludzi biega po górskich ścieżkach. I bardzo dobrze. Uważam jednak, że organizatorzy tych najbardziej popularnych czy jak kto woli prestiżowych biegów – Biegu rzeźnika, Maratonu Gór Stołowych, czy Biegu Marduły, powinni pomyśleć, by wprowadzić zapisy oparte o losowanie. Z mojej perspektywy wykluczy to poczucie niesprawiedliwości wśród tych, którym nie udało się być przy komputerze w czasie startu zapisów, czy których sprzęt elektroniczny nie podołał wyzwaniu szybkiego logowania.

Takie rozwiązanie od lat stosowane jest w zachodnich biegach takich jak Zegama czy UTMB. Do losowania przystępują wszyscy zarejestrowani na stronie organizatora uczestnicy. Jeśli zapisało się na bieg 8000 osób na 250 przewidzianych miejsc, organizator podczas losowania ustala kolejność wszystkich biegaczy biorących udział w losowaniu. Tak, by w przypadku nieuregulowania przez pierwsze 250 osób opłaty za bieg w terminie, na ich miejsce wskakiwały kolejno osoby z numerem 251, 252, itd. Bo losowanie jest jedno. System nie wydaje się być skomplikowany dla organizatorów, a tym bardziej uczestników losowania. A co najważniejsze jest przejrzysty.

I tak naprawdę poza kilkoma dyskusjami ze znajomymi na temat potrzeby wprowadzenia systemu losowania, cała ta historia rozeszłaby się po kościach. Gdyby nie pewne spotkanie.

Wyobraźcie sobie, że na starcie biegu spotykacie znajomego i standardowo z jego, czy waszych ust – bez znaczenia – pada pytanie o najbliższe plany startowe. On z dumą mówi, że ponownie zmierzy się z trasą biegu rzeźnika. Wy na to – że super, że też bardzo chcieliście wziąć w nim udział, ale że te zapisy, że serwer nie podołał, że generalnie jest mega szczęściarzem. Na co słyszycie, znów z dumą... „wiesz, JA to na te wszystkie biegi nie muszę się zapisywać, JA wystarczy, że zadzwonię do organizatora, a on już dla MNIE miejsce znajdzie”.

Powiem wam, że poczułam się tak, jakby ktoś wylał mi na głowę wiadro zimnej wody i ze śmiechem krzyknął „Ola! Obudź się! Co Ty sobie myślałaś?!!”.

I znów na tapecie - przejrzystość losowania. Wiem, że organizator ma zarezerwowaną pewną ilość miejsc do rozdysponowania. Standardowo jednak te miejsca przewidziane są albo dla najlepszych, albo dla celebrytów (ambasadorów biegu) albo dla biegających sponsorów. Nie spotkałam się ze zwyczajem, by te "specjalne miejsca" przeznaczone były dla tych, którzy ledwo mieszczą się w limicie, którzy w dodatku nie są ani sponsorami ani osobami służącymi promocji imprezy - która promocji nie wymaga. Ale jak widać tak zaczyna przedstawiać się biegowa (górska!!!) rzeczywistość. Smutne.

Tego typu akcje powodują nowe zjawisko - podłączanie się do biegu "na stary numer startowy" albo "na partyzanta" - kto jaką nazwę woli .

Osobiście nie wyobrażam sobie uczestniczyć w ten sposób w jakimkolwiek biegu. Oczywiście można sobie i innym tłumaczyć, że żyjemy w wolnym kraju, że przecież nikt nie zabroni nam biec z przypiętym do piersi numerem startowym po tej samej trasie i w tym samym czasie, kiedy rozgrywany jest bieg. Oczywiście. Nikt tego nie zrobi. Ale czy biegnąc w taki sposób czulibyście się komfortowo? Mięlibyście wolną głowę? Czerpalibyście stuprocentową radość z biegu? Ja nie. Pojawiają się też inne pytania - czy podczas takiego "lewego" biegu korzystać z bufetów przygotowanych dla biegaczy, którzy uiścili opłatę startową? "Przecież łyczek napoju izotonicznego to nic takiego..." Czy aby na pewno? A co jeśli zdarzy się nam kontuzja podczas biegu. Nie mówię o otarciu - z nim można dobiec do mety. Ale złamanie - ingerencja GOPRu. Zastanawialiście się kiedyś jakie byłyby tego konsekwencje?

Nie odczytujcie tego wpisu jako gorzkich żali Oli, której nie udało zapisać się na bieg. Nie taki jest mój cel. Prędzej czy później uda mi wziąć w nim udział (mam nadzieję, że prędzej). Chodzi mi przede wszystkim o zwrócenie uwagi na pewne zjawiska, które stają się coraz bardziej powszechne. Może warto o tym wspólnie porozmawiać, wymienić swoje spostrzeżenia, które docelowo można by przelać na papier i wysłać do organizatorów najbardziej popularnych biegów w Polsce. Co o tym sądzicie?

Ola